वही काफी है मेरे लिए

आप मुझे अच्छा समझो या बुरा,
उससे मुझे कुछ फरक नही पडता,
आप मुझे पहचान ते हो, वही काफी है, मेरे लिए.

मै पैदल चलू या किसी महंगी कार में,
उससे मुझे कुछ फरक नही पडता,
आप के दिल पर दस्तक दे पाता हूॅ, वही काफी है,मेरे लिए.

हमे देख कर आपके चेहरे पर मुस्कराहट आऐ न आए,
उससे मुझे कुछ फरक नही पडता,
आपको देखकर हमारी खुशी का ठिकाणा नही रहता, वही काफी है, मेरे लिए.

माना कि आप बात, करते कम, सुनते जादा है,
उससे मुझे कुछ फरक नही पडता,
लेकिन तेरे धडकन की आवाजोंसे सब समज जाते है, वही काफी है, मेरे लिए. 

हो कोरोनाची गरज होती - कविता

हो कोरोनाची गरज होती

निरभ्र आकाश होण्यासाठी,
निर्मळ नदी वाहण्यासाठी,
दुषित हवा घालवण्यासाठी,
हो कोरोनाची गरज होती.

पैशाचा मजा उतरवण्यासाठी,
गरिबीची लाज घालण्यासाठी,
माणूस म्हणून जगण्यासाठी,
हो कोरोनाची गरज होती.

निसर्गापेक्षा स्वतःला सर्व श्रेष्ठ समजणार्यांसाठी,
देवाला हि हिन समजणार्यांसाठी,
या दोघांच्या शक्तीचा अंदाज येण्यासाठी,
हो कोरोनाची गरज होती.

परंतू,
जेंव्हा कोरोनामुळे जवळचे माणूस सोडून जाते,
उपचारासाठी पैश्यांची तारांबळ उडते,
हताशा व निराशा शिवाय काहीच लागत नाही हाती,
तेंव्हा असे वाटते,
कोरोनाची गरजच नव्हती.

आई-बाप नावाच्या विद्यापीठामध्ये

माझा जन्म झाला,
माझ्या आई-बाप नावाच्या विद्यापीठात,
मी वाढलो, शिकलो, जगलो,
माझ्या आई-बाप नावाच्या विद्यापीठामध्ये.

सत्कार्य कसे करावे, 

सत्य आणि खरे बोलावे,
नाती कशी टिकवावी,
पाप-पुण्य काय आहे,
हे मी शिकलो,
माझ्या आई नावाच्या विद्यापीठामध्ये.

निस्वार्थ प्रेम कसं करावं,
आपली आसवे लपवून,
स्वतःचं मन मारून,
दुसर्याला आनंद कस द्यावा,
हे मी शिकलो,
माझ्या आई नावाच्या विद्यापीठामध्ये.

बाप झाल्यावर आपल्या मुलांची स्वप्ने,
हेच आपले लक्ष्य,
किती हि त्रास झाला तरी ,
चेहर्यावर एक छटा हि न दाखवणे,
लोण्यासारख्या मनावर दगडाची चादर टाकणे,
हे मी शिकलो,
माझ्या बाप नावाच्या विद्यापीठामध्ये.

हार कधी मानायची नाही, प्रयत्न कधी सोडायचे नाहीत,
प्रचंड पैसा कमवायचा पण त्यात तळतळाट कोणाचा घ्यायचा नाही,
कर्म हाच धर्म आणि कर्म हीच पुजा, माणून काम करत रहायचे,
कोणत्याही कामाला लागायचे नाही,
हे मी शिकलो,
माझ्या बाप नावाच्या विद्यापीठामध्ये.

आई-बाप माझे गुरू, कुलगुरू आहेत,

आई-बाप माझे आदर्श,
आई-बाप माझा देव आहेत,
आई-बापाचे माझ्यावरील प्रेम हेच माझे सुवर्णपदक आहे.

शरद पवार नाव माझं...

आले किती, गेले किती,
येतील किती, जातील किती,
आलेत्यांची होईल चांदी, गेलेल्यांची झाली माती,
शरद पवार नाव माझं, गाव बारामती.

मला संपविण्याचा कट, त्या नियतीनेही रचला,
महाभयंकर कर्करोग मुखामध्ये पेरला,
रडलो नीही, पडलो नाही, हार तर मुळीच मानली नाही,
महाभयंकर कर्करोगावर करतोय मी मात,
शरद पवार नाव माझं, मराठी माझी जात.

अपेक्षांचे अोझे घेऊन, दिवस रात्र फिरतो,
पूराने भरलेल्या आसवांना, पुसत मी निघतो,
थांबा नाही, विश्रांती नाही, नाही घेत उसंती,
शरद पवार नाव माझं, लोक माझे सांगाती.

बार्शीच्या भगवंताला, एकच माझे मागणे,
पुर्ण होऊ दे, महाराष्ट्रातील जनतेची सर्व स्वप्ने,
काट्या कुट्यांच्या वाटेवरती, फुलं मी पेरतो,
शरद पवार नाव माझं, जनतेसाठी जगतो.

बा पांडुरंगा तुझ्या चरणी, साकडे मी घालेल,
पंतप्रधानाचे स्वप्न माझे, नाही पुरवले तरी चालेल,
कोणाच्या ही डोळ्यांमध्ये, आश्रु आता नको आहेत,
दैन्य, दु:ख दूर करण्यास , तुझे हात हवे आहेत.